भाषाविज्ञान

विकिपिडिया, एक स्वतन्त्र विश्वकोशबाट

भाषाविज्ञान भाषाका अध्ययनको त्यो शाखा हो जसमा त्यसको उत्पत्ति, स्वरूप, विकास आदिको वैज्ञानिक एवं विश्लेषणात्मक अध्ययन गरिन्छ। विषय-विभाजनको दृष्टिबाट यसलाई भाषा-संरचना (व्याकरण) एवं अर्थको अध्ययन (semantics)मा बांटिन्छ। भाषाविज्ञानका अध्ययेता भाषाविज्ञानी कहलाउँछन्। यसमा भाषाको वैज्ञानिक दृष्टिकोणबाट विश्लेषण र वर्णन गर्नका साथ नैं विभिन्न भाषाहरुका बीच तुलनात्मक अध्ययन पनि गरिन्छ। भाषाविज्ञानका दुई पक्ष छन्- तात्त्विक र व्यवहारिक।

तात्त्विक भाषाविज्ञानमा भाषाको ध्वनिसम्भार (स्वरविज्ञानध्वनिविज्ञान (फोनेटिक्स)), व्याकरण (वाक्यविन्यास अनि आकृति विज्ञान) एवं शब्दार्थ (अर्थविज्ञान)को अध्ययन गरिन्छ। व्यवहारिक भाषाविज्ञानमा अनुवाद, भाषा शिक्षण, वाक-रोग निर्णय र वाक-चिकित्सा, इत्यादि आउँछन्। यसका अतिरिक्त भाषाविज्ञानको ज्ञान-विज्ञानको अन्यान्य शाखाहरुका साथ गहिरो सम्बन्ध हो। यसबाट समाजभाषाविज्ञान, मनोभाषाविज्ञान, गणनामूलक भाषाविज्ञान (computational lingustics), आदि यसको विभिन्न शाखाहरूको विकास हुने/भयो हो।

इतिहास[सम्पादन गर्नुहोस्]

भाषािवज्ञान भनेको भाषाको वैज्ञानिक रूपमा अध्ययन गर्ने शास्त्र हो । भाषा विज्ञानको जन्म (१९ औँ शताब्दीको सुरुतिर) हुनुभन्दा पहिले पूर्व र पश्चिम दुवैतर्फ लामो भाषिक अध्ययन परम्परा रहेकोपाइन्छ । यसर्थ भाषाको वैज्ञानिक अध्ययन १९ आैँ शताब्दीमा भएको भए पनि भाषिक अध्ययन परम्परा भने निकै पुरानो रहेको छ । पूर्वमा भाषिक अध्ययन तथा विश्लेषण वेदबाटै भएको छ ।

भाषाविज्ञानका अध्ययनको पद्धतीहरु अथवा प्रकार[सम्पादन गर्नुहोस्]

(भाषाविज्ञानका विभिन्न रूप)

भाषाको विश्लेषण जति दृष्टिहरूबाट गरिनेछ, भाषाविज्ञानका अध्ययनको उतनी नैं पद्धतीहरु विकसित होंगी। फिर, पद्धतिहरुका अनुसार नैं भाषाविज्ञानका अनेक प्रकार अथवा त्यसको विभिन्न रूप पनि हो जानुहुनेछ।

सामान्यतया भाषाको अध्ययन निम्नांकित दृष्टिहरूबाट गरिन्छ :

वर्णात्मक पद्धति[सम्पादन गर्नुहोस्]

वर्णात्मक पद्धति द्वारा एक नैं कालको कुनै एक भाषाका स्वरूपको विश्लेषण गरे जान्छ। यसका लागि यसमा उन सिद्धांतहरूमा प्रकाश डाला जाता, जसको आधार पर भाषा-विशेषको रचनागत विशेषताओँलाई स्पष्ट गर्न सकियोस्। ध्यातव्य छ कि यस पद्धतिमा एक साथ विभिन्न कालहरूलाई भाषाको समावेश छैन गरे जा सकता, किनभनें हर कालको भाषाका विश्लेषणका लागि पृथक्-पृथक् सिद्धांतहरुका प्रयोजन पर्नेछ।

पाणिनि न केवल भारत के, अपितु संसारका सबैभन्दा ठूला भाषाविज्ञानी छन्, जसले वर्णनात्मक रूपमा भाषाको विशद एवं व्यापक अध्ययन गरे । कात्यायन एवं पतञ्जलि भी यसै कोटिमा आउँछन्। ग्रीक विद्वानहरूमा थ्रैक्स, डिस्कोलस तथा इरोडियनले पनि यस क्षेत्रमा उल्लेख्य कार्य गरेको थियो।

पाणिनिबाट पूर्ण प्रभावित भएर ब्लूमफील्ड (अमरीका)ले सन् १९३२ ई।मा लैंग्वेज नामक आफ्नो ग्रन्थ प्रकाशित गरवाएर वर्णनात्मक भाषाविज्ञानका विकासको मार्ग प्रशस्त गरे। यता पश्चिमी देशहरू - विशेषकर अमरीकामा वर्णनात्मक भाषाविज्ञान का आशातीत विकास हुने/भयो हो।

ऐतिहासिक पद्धति[सम्पादन गर्नुहोस्]

कुनै भाषामा विभिन्न कालहरूमा परिभाँडाहरूमा विचार गर्नु एवं उन परिभाँडाहरु के सम्बन्धमा सिद्धांतोको निर्माण नैं ऐतिहासिक भाषाविज्ञानको उद्देश्य हुन्छ। वर्णनात्मक पद्धतिको मूल अन्तर यो छ कि वर्णनात्मक पद्धति जहाँ एककालिक छ, त्यहाँ ऐतिहासिक पद्धति द्विकालिक।

संकृत भाषाको प्राचीनताले ऐतिहासिक पद्धतिकोतर्फ भाषाविज्ञानिहरूको ध्या आकृष्ट गरे। 'फिललोजी'का मुख्य प्रतिपाद्य प्राचीन ग्रन्थहरूको भाषाहरु का तुलनातमक अध्ययन नै थियो। मुख्यतः संस्कृतम्, जर्मन, ग्रीक, ल्याटिन जस्ता भाषाहरु माथी विद्वानहरूको ध्यान केन्द्रित रह्यो । फ्रेडरिक औगुस्ट वुल्फले सन् १७७७ ईपुमा यहि ऐतिहासिक पद्धतितर्फ विद्वानहरूको ध्यान आकृष्ट गरेको थियो।

वस्तुतः, कुनै पनि भाषाका विकासात्मक रूपलाई समझनका लागि ऐतिहासिक पद्धतिको सहारा लिन पर्नेछ । पुरानो नेपाली अथवा मध्यकालीन नेपाली र आधुनिक नेपालीमा परिभाँडा हुने/भयो छ, यसलाई ऐतिहासिक पद्धति द्वारा नैं स्पष्ट गरेर जान सकिन्छ।

तुलनात्मक पद्धति[सम्पादन गर्नुहोस्]

तुलनात्मक पद्धति द्वारा दुई वा दुइभन्दा अधिक भाषाहरूको तुलना गरिन्छ। यस े मिश्रित पद्धति पनि कह सक्दछन्, किनभनें विवरणात्मक पद्धति तथा ऐतिहासिक पद्धति दुइटैको आधार लिइन्छ। विवरणका लागि कुनै एक काललाई निश्चित गर्नु होता छ, र तुलनाका लागि कम-से-कम दुई भाषाहरूको अपेक्षा हुन्छ। यस प्रकार, तुलनात्मक पद्धतिलाई वर्णनात्मक पद्धति र ऐति-~हासिक पद्धतिको योग भने जा सकता छ।

तुलनात्मक पद्धति किन्हीं दुई भाषाहरूमा लागू हो सक्दछ। जस्तै, भारतीय भाषाहरु - भोजपुरी आदिमा पनि परस्पर तुलना गरिन्छ वा फेरि नेपाली-अंगरेजी, नेपाली-रूसी, नेपाली-फारसीको पनि तुलनात्मक अध्ययन गरिन्छ। अर्थात् यस मा क्षेत्रगत सीमा छैन।

विलियम जोन्स(१७४६-१७९४तक), फ्रांस बप्प (१७९१-१८६७), मैक्समूलर(१८२३-१९००), कर्टिअस (१८२०-१८८५), औगुस्ट श्लाईखर (१८२३-१८६८) प्रभृति विद्वानहरूले तुलनात्मक भाषाविज्ञानका विकासमा महत्त्वपूर्ण योगदान गरेकोछ। पर, अबतक तुलनात्मक भाषाविज्ञानमा उन सिद्धांतहरूको बडी कमी छ, जसको आधारमा दुई भिन्न भाषाहरु का वर्गीकरण वैज्ञानिक छैन बन सका।

संरचनात्मक (गठनात्मक) पद्धति[सम्पादन गर्नुहोस्]

संरचनात्मक पद्धति वर्णनात्मक पद्धतिको अगली कडी हो। अमरीकामा यस पद्धति का विशेष प्रचार हुँदैछ। यसमा यान्त्रिक उपकरणहरूलाई अधिक महत्त्व दिए जा रहा छ, जसबाट अनुवाद गर्नमा विशेष सुविधा हुनेछ। जैलिग छरिसले 'मेथेड्स इन स्ट्रक्चरल लिंग्युस्टिक्स ' नामक पुस्तक लेखेर यस पद्धतिलाई विकसित गरे।

भाषाविज्ञानको प्रयोगात्मक पक्ष[सम्पादन गर्नुहोस्]

विज्ञानको अन्य शाखाहरुका समान भाषाविज्ञानका पनि प्रयोगात्मक पक्ष छन्, जसको लागि प्रयोगको प्रणालिहरु र प्रयोगशालाको अपेक्षा हुन्छ। भिन्न-भिन्न यान्त्रिक प्रयोगहरुका द्वारा उच्चारणात्मक स्वनविज्ञान (articulatory phonetics), भौतिक स्वनविज्ञान (acoustic phonetics) र श्रवणात्मक स्वनविज्ञान (auditory phonetics)को अध्ययन गरिन्छ। यसलाई प्रायोगिक स्वनविज्ञान, यान्त्रिक स्वनविज्ञान वा प्रयोगशाला स्वनविज्ञान पनि भन्दछन्। यसमा दर्पण जस्तै सामान्य उपकरणबाट लिएर जटिलतम वैद्युत उपकरणहरूको प्रयोग हुँदैछ। परिणामस्वरूप भाषाविज्ञानका क्षेत्रमा गणितज्ञहरु, भौतिकशास्त्रिहरु र इंजीनियारहरूको पूर्ण सहयोग अपेक्षित भयो हो। कृत्रिम तालु र कृत्रिम तालु प्रोजेक्टरको सहायताबाट व्यक्तिविशेषका द्वारा उच्चारित स्वनहरुका उच्चारण स्थानको परीक्षा गरिन्छ। कायमोग्राफ स्वानहरूको घोषणत्व र प्राणत्व निर्धारण गर्न अनुनासिकता र कालमात्रा जाननका लागि उपयोगी हो। लैरिंगो स्कोपबाट स्वरयंत्र (काकल)को स्थितिको अध्ययन गरिन्छ। एण्डोस्कोप लैरिंगोस्कोपको नैं सुधरा रूप हो। असिमानिस्राफको तरङ्गहरु स्वनहरुका भौतिक स्वरूपलाई पर्देमा वा फिल्ममा अत्यंत स्पष्टताबाट अङ्कित गर दिन्छ। यही काम स्पेक्टोग्राफ वा सोनोग्राफद्वारा अधिक सफलताबाट गरिन्छ। स्पेक्टोग्राफ जो चित्र प्रस्तुत गर्दछ तिनलाई पैटर्न प्लेबैकद्वारा फिरबाट सुना जा सक्दछ। स्पीचस्ट्रेचरको सहायताबाट रिकार्डको भएको सामग्रीलाई धीमी गतिबाट सुना जा सक्दछ। यिनको अतिरिक्त र पनि छोटे ठूला यन्त्र छन्, जिनसे भाषावैज्ञानिक अध्ययनमा पर्याप्त सहायता ली जाँदै हो।

फ्रांसीसी भाषावैज्ञानिकहरूमा रूइयोले स्वनविज्ञानका प्रयोगहरुका विषयमा (Principes phonetique experiment, Paris, १९२४) ग्रन्थ लिखा थियो। लंदनमा प्रो० फर्थले विशेष तालुयंत्रको विकास गरे। स्वरहरुका मापनका लागि जस्तै स्वरत्रिकोण वा चतुष्कोणको रेखाहरु निर्धारित गरिएको छन्, त्यस्तो नैं इन्होंने व्यंजनहरुका मापनका लागि आधार रेखाहरूको निरूपण गरे, जसको द्वारा उच्चारण स्थानहरूको ठीक ठीक वर्णन गर्न सकिन्छ। डेनियल जांस र इडा वार्डले पनि अङ्ग्रेजी स्वनविज्ञानमा महत्त्वपूर्ण कार्य गरेकोछ। फ्रांसीसी, जर्मन र रूसी भाषाहरुका स्वनविज्ञानमा काम गर्न वालहरूमा क्रमश: आर्मस्ट्राँग, बिथेल र बोयानस मुख्य छन्। सैद्धांतिक र प्रायोगिक स्वनविज्ञानमा समान रूपबाट काम गर्नभएका व्यक्तिहरूमा निम्नलिखित मुख्य छन्: स्टेटसन (मोटर फोनेटिक्स १९२८), नेगस (द मैकेनिज्म अव दि लेरिंग्स,१९१९) पोटर, ग्रीन र कप (विजिबुल स्पीच), मार्टिन जूस (अकूस्टिक फोनेटिक्स, १९४८), हेफनर (जनरल फोनेटिक्स १९४८), मौल (फण्डामाटल्स अव फोनेटिक्स, १९६३) आदि।

यता एक नया यान्त्रिक प्रयास आरम्भ हुने/भयो छ जसको सम्बन्ध शब्दावली, अर्थतत्व तथा व्याकरणिक रूपहरूबाट हो। यान्त्रिक अनुवादका लागि वैंद्युत कम्प्यूटरहरूको उपयोग वैज्ञानिक युगको एक विशेष देन हो। यो अनुप्रयुक्त भाषाविज्ञानको अत्यंत रोचक र उपादेय विषय हो।

भौगोलिक भाषा विज्ञान (Geographical Lingiustics)[सम्पादन गर्नुहोस्]

इस विषयका अन्तर्गत भाषा भूगोल, भाषिका (बोली) विज्ञानको अध्ययन आउँछ।

कुनै एक उल्लिखित क्षेत्रमा पाई जाने भाषा सम्बन्धी विशेषताहरूको व्यवस्थित अध्ययन भाषा भूगोल वा बोली भूगोल (dialect geography)का अन्तर्गत आउँछ। यी विशेषताहरु उच्चारणगत, शब्दगत वा व्याकरणगत हो सक्दछन्। सामग्री एकत्र गर्नका लागि भाषाविज्ञानी आवश्यकतानुसार सूचक (Informant) चुन्दछ र टेपरिकार्डरमा वा विशिष्ट स्वनात्मक लिपि (Phonetic Script)मा नोटबुकमा सामग्री एकत्र गर्दछ। यस सामग्रीका सङ्कलन र संपादनका पछि उ तिनलाई अलग अलग मानचित्रहरूमा अङ्कित गर्दछ। यस प्रकार तुलनात्मक आधारमा उ समभाषांश रेखाहरु (Isoglosses) द्वारा क्षेत्रीय अन्तर स्पष्ट गर भाषागत वा बोलीगत भौगोलिक सीमाहरु स्पष्ट गर दिन्छ। यस प्रकार बोलिहरूको निर्धारण हुनमा प्रत्येकको वर्णनात्मक एवं तुलनात्मक सर्वेक्षण गरिन्छ। तिनको व्याकरण तथा कोश बनाइन्छन्। बोलिहरुका यसै सर्वांगीण वर्णनात्मक तुलनात्मक वा ऐतिहासिक अध्ययनलाई भाषिका (बोली) विज्ञान (Dialectology) भन्दछन्।

भाषा भूगोलको अध्ययन १९ ौं शताब्दीमा शुरू हुने/भयो। यस क्षेत्रमा प्रथम उल्लेखनीय नाम श्लेमरको छ, जसले बवेरियन बोलीको अध्ययन प्रस्तुत गरे। १९ौं शताब्दीका अंतमा पश्चिमी यूरोपमा भाषा भूगोलको कार्य व्यापक रूपबाट हुने/भयो। यस क्षेत्रमा उल्लेखनीय छन् जर्मनीको (Sprachatlas des deutschen Reichs) र फ्रांसको (Atlas lingustique de la France)| जर्मनीमा जार्ज बैङ्कर आका हरौर रीडको कार्य तथा फ्रांसमा गिलेरी र एडमंटको कार्य महत्त्वपूर्ण हो। लगभग यसै समय "इंग्लिश डायलेक्ट सोसायटी"ले पनि कार्य शुरू गरे जसका प्रणेता स्वीट थिए। सन् १८८९बाट अमेरिकामा बोली कोश वा भाषा एटलसका लागि सामग्री एकत्र गर्नका लागि अमेरिकन डायलेक्ट सोसायटीको स्थापना हूई। व्यवस्थित कार्य मिशिगन विश्वविद्यालयका प्रोफेसर डा० हंस कुरेथका नेतृत्वमा सन १९२८मा शुरू हुने/भयो। अमेरिकाका ब्राउन विश्वविद्यालय र अमेरिकन कौंसिल अव लर्नेड सोसायटीजले तिनको "लिंग्विस्टिक एटलस अव न्यू इङ्ल्यान्ड"लाई छह जिलहरूमा प्रकाशित गरेकोछ (१९३६-४३)। उनैका निदेशनमा एटलस अव दि यूनाइटेड स्टेट्स ऐंड कैनाडा जैसा बृहत् कार्य संपन्न हुने/भयो।

नृजातीय भाषाविज्ञान (Anthropological Linguistics)[सम्पादन गर्नुहोस्]

जबबाट मानव वैज्ञानिक अध्ययनमा भाषाविज्ञान र भाषा वैज्ञानिक विश्लेषणमा मानवविज्ञानको सहायता लीइन थाल्यो तव मानवविज्ञानश्रित भाषाविज्ञानलाई एक विशिष्ट कोटिको अध्ययन मानिन लाग्यो। यसमा यस्तो भाषाहरूको अध्ययन गरिन्छ जसको आफ्नो कुनै लिखित रूप न होस् र न त्यसमा पहिला विद्वानहरूले कार्य नैं गरेका छन् । अर्थात् ज्ञात संस्कृतिबाट अछूत आदिम जातिहरूको भाषाहरूको वर्णनात्मक, ऐतिहासिक र तुलनात्मक अध्ययन यस कोटि अंतर्गत आउँछ। यसको एक रूप मानवजाति भाषा विज्ञान (Ethno-linguistics) कहल्याउँछ। अलबर्ट गलेशन (Albert Gallation १७६१-१८४०)ले भाषा आधारमा अमरीकी वर्गहरूको विभाजन गरे। जे० डब्ल्यू पावेल (१८४३-१९०२) र डी० जी० ब्रिंटन (१८३७-१८९०)ले अमरीकी इंडियनहरूको भाषाको अध्ययन गरे। हबोल्ट (१७६७-१८३५)का अध्ययनका पछि १९ औँ शताब्दीका मध्यमा मानव जाति-विज्ञान र भाषाविज्ञानमा घनिष्ठ सम्बन्ध स्थापित हुने/भयो र तदनंतर यस क्षेत्रमा अधिकाधिक कार्य हुन थाल्यो। सर्वाधिक महत्त्वपूर्ण कार्य सपीरको छ जो (Time perspective in Aborigina American Culture) (१९१६)का नामले सामने आया। वूर्फ (Whorf) होपीले बोलीमा कार्य गरेकोछ। ब्लूमफील्डले केन्द्रीय एल्गोंकियन, सी० मीनफले बांटू र ओ० डैम्पोल्फ (O Dempwlaff)ले मलाया पोलेनीशियन क्षेत्रहरूमा महत्त्वपूर्ण कार्य गरे। ली (Lee)को विंटोमा र छरी (Harry Hoijer)को नाहोवो (Nahovo)मा गरिएको कार्य भाषा र संस्कृतिका पारस्परिक सम्बन्धमा पर्याप्त प्रकाश डाल्दछ। यस प्रकार अमेरिकी स्कूलका भाषावैज्ञानिकहरूले यस क्षेत्रमा ठूलो कार्य गरेकोछ। अमेरिकाबाट नैं (Anthropological Linguistics) नामक पत्रिका निकल्दछ जसमा यस क्षेत्रमा हुनेवाला अनुसंधानकार्य प्रकाशित होता रह्दछ।

अनुप्रयुक्त भाषाविज्ञान (Applied Linguistics)[सम्पादन गर्नुहोस्]

विस्तृत विवेचनका लागि अनुप्रयुक्त भाषाविज्ञान हेर्नुहोस् ।

यी पनि हेर्नुहोस्[सम्पादन गर्नुहोस्]

वाह्य सूत्र[सम्पादन गर्नुहोस्]