भजन

नेपाली समाजमा पाठपूजा तथा व्रतपर्व उत्सवमा बाह्रै महिना जुनसुकै लोकगीतको रूपमा मुखपरम्परामा गाइँदै आएको यस भजनमा खैंजडी,डम्फु, मजुरा आदि बाजाहरूको पनि आवश्यकता पर्छ र यसमा नाच्ने चलन पनि छ । भजन गाउनेहरू वृत्ताकार वा अर्धवृत्ताकारमा उभिन्छन् । तिनमध्ये एकजनाले खैंजडी मुसार्दै गीतको गेडा यसरी झिक्छ-

अशोकको वनमा

सिसौको फेदमा

रुन्थिन् साीतामाई

यति भनिसकेर उसैले भट्याउँदै सोध्छ-

हो कि होइन ?

यसपछि अरुले पनि उसलाई साथ दिंदं भट्याउँदै भन्छन्-

हो, हो

यसमा अघिबाट भट्याउनेले नारायण भन्छ र सामूहिक स्वरमा अरूले हरिहरि भन्छन् ।

त्यसपछि बाजा बजाउनेहरू उफ्रँदे, बस्तै, कम्मर मर्काउँदै, भुइँ ढोग्दै स्वर तानीतानी भजनको चरणलाई यसरी भट्याइरहन्छन्-

हो हो रुन्थिन् सीतामाई

हो हो रुन्थिन् सीतामाई ।

यसरी पराकाष्ठामा नपुगुन्जेल भजन लम्बिदै जान्छ ।