भटमास
 | एक अनाथ पृष्ठको रुपमा रहेको, अन्य विकिपृष्ठसित नजोडिएको वा एक-दुईवटा लेखहरूसँग मात्र जोडिएको हुनसक्छ। कृपया सम्बन्धित लेखहरूलाई यस पृष्ठ सूत्रसँग जोड्न सहायता गर्नुहोस् |
| भटमास | |
|---|---|
| |
| वैज्ञानिक वर्गीकरण | |
| जगत: | |
| (श्रेणीविहीन): | |
| (श्रेणीविहीन): | |
| (श्रेणीविहीन): | |
| गण: | |
| कुल: | |
| उपकुल: | |
| वंश: | |
| प्रजाति: | G. max
|
| वैज्ञानिक नाम | |
| Glycine max (L.) Merr. | |
भटमास ग्लाईसिन प्रजातिको वनस्पति हो। यो विशेष गरी दक्षिण एसियामा पाईने गर्छ। भटमास एक महत्त्वपूर्ण पौष्टिक बाली हो। यो दालको साथै तेलको लागि प्रख्यात छ।
भटमासको खेती
[सम्पादन गर्नुहोस्]भूमिको छनौट र तयारी
[सम्पादन गर्नुहोस्]भटमासको खेती अधिक हल्का बलौटे तथा हल्का भूमिको छोडेर सबै प्रकारको भूमिमा सफलतापूर्वक गर्न सकिन्छ तर पानीको उचित निकास भएको चिल्लो दोमट भूमि भटमासको लागि अधिक उपयुक्त हुन्छ।
ग्रीष्म कालीन जोताइ ३ वर्षमा कम से कम एक पल्ट गर्नैपर्छ। वर्षा प्रारम्भ भएपछि २ या ३ पल्ट हलो तथा पाटा चलाएर खेतलाई तयार गर्नुपर्छ। यसले हानि पुर्याउने किराहरूका सबै अवस्थाहरू नष्ट हुनेछ। डल्ला रहित र फर्र परेको माटोको खेत भटमासको लागि उत्तम हुन्छ। खेतमा पानी भरियो भने भटमासको खेतिमा प्रतिकूल प्रभाव पर्दछ अधिक उत्पादनको लागि खेतमा पानी निकासको व्यवस्था गर्न आवश्यक हुन्छ। अन्तिम तयारी समयमै गर्नुहोस जसबाट अङ्कुरित झार पात नष्ट होउन् साथै फेरि दुख नदिउन। सके सम्म Ridge and Furrow प्रणालीबाट भटमास रोप्नुहोस।
बिउ दर
[सम्पादन गर्नुहोस्]१. सानो दाना – ७० किलोग्राम प्रति हेक्टर
२. मध्यम दाना – ८० किलोग्राम प्रति हेक्टर
३. ठूलो दाना – १०० किलोग्राम प्रति हेक्टर
बिरुवा संख्या
[सम्पादन गर्नुहोस्]४–५ लाख बिरुवाहरू प्रति हेक्टर(४० देखि ६० बिरुवा प्रतिवर्ग मीटर) प्रयाप्त हुन्छ। जे.एस. ७५ – ४६ जे. एस. ९३ – ०५ किसिमका बिरुवा ६ लाख प्रति हेक्टर उपयुक्त हुन्छ। असीमित बढने खालका लागि ४ लाख र सीमित बढ्ने ६ लाख बिरुवाहरू प्रति हेक्टर हुनुपर्छ।
रोप्ने विधि
[सम्पादन गर्नुहोस्]भटमासको रोपाइ कतारहरूमा गर्नु पर्छ। कतारोंको दूरी ३० सेमी. ‘’ रोपाइ किस्महरूको लागि ‘’ तथा ४५ सेमी. ठूलो किस्महरूको लागि उपयुक्त छ। २० कतारों पछि कूड जल निथार तथा चिस्यान संरक्षणको लागि खाली छोड दिनु पर्छ। बिउ २.५ देखि ३ सेमी. गहिराई तक बोयें। बिउ एवं खादको अलग अलग बोना चाहिए जसबाट अङ्कुरण क्षमता प्रभावित न हो।
बिउ उपचार
[सम्पादन गर्नुहोस्]भटमासको अङ्कुरणको बिउ तथा मृदा जनित रोग प्रभावित गर्छन। यसको रोकथाम हेतु बिउको थीरम या केप्टान २ ग्राम कार्बेन्डाजिम या थायोफेनेट मिथीईल १ ग्राम मिश्रण प्रति किलो ग्राम बिउको दर देखि उपचारित गर्नु पर्छ अथवा ट्राइकोडरमा ४ ग्राम एवं कार्बेन्डाजिम २ ग्राम प्रति किलो ग्राम बिउले उपचारित गरेर बोयें।
कल्चरको उपयोग
[सम्पादन गर्नुहोस्]फफूँदनाशक दबाइहरू देखि बीजोपचारको पश्चात बिउको ५ ग्राम राइजोबियम एवं ५ ग्राम पी.एस.बी.कल्चर प्रति किलो ग्राम बिउको दर देखि उपचारित गर्नुहोस। उपचारित बिउको छायामा राखनु पर्छ एवं शीघ्र रोपाइ गर्नु पर्छ। ध्यान रह्नुहोस कि फफूँदनाशक दबाइ एवं कल्चरको एक साथ न मिलाऐं।
समन्वित पोषण प्रबंधन
[सम्पादन गर्नुहोस्]अच्छी सडी भए गोबरको खाद (कम्पोस्ट) ५ टन प्रति हेक्टर अन्तिम हलोको समय खेतमा राम्रो तरिका मिलयो देवें तथा बोते समय २० किलो नत्रजन ६० किलो स्फुर २० किलो पोटाश एवं २० किलो गंधक प्रति हेक्टर देवें। यो मात्रा माटो परीक्षणको आधारमा घटाई बढाई जान सक्छ तथा संभव नाडेप, फास्फो कम्पोस्टको उपयोगलाई प्राथमिकता दें। रासायनिक उर्वरकहरूलाई कूडहरूमा लगभग ५ देखि ६ से.मी.को गहिराईमा हालनु पर्छ। गहिरो काली मिटटीमा जिंक सल्फेट ५० किलो ग्राम प्रति हेक्टर एवं उथली मिटिटयहरूमा २५ किलो ग्राम प्रति हेक्टरको दर देखि ५ देखि ६ खेतिहरू लिन पछि उपयोग गर्नु पर्छ।
खरपतवार प्रबंधन
[सम्पादन गर्नुहोस्]फसलको प्रारम्भिक ३० देखि ४० दिनहरू सम्म खरपतवार नियन्त्रण धेरै आवश्यक हुन्छ। बतर आए पछि डोरा या कुल्फा चलाएर खरपतवार नियन्त्रण गर्नुहोस तथा दोस्रो निंदाई अङ्कुरण भएको ३० र ४५ दिन पछि गर्नुहोस। १५ देखि २० दिनको खडी खेतिमा घांस कुलको खरपतवारोको नष्ट गर्नको लागि क्यूजेलेफोप इथाइल एक लीटर प्रति हेक्टर अथवा घांस कुल अझ केही चौडी पत्ती वाला खरपतवारहरूको लागि इमेजेथाफायर ७५० मिली. ली. लीटर प्रति हेक्टरको दर देखि छिडकावको अनुशंसा छ। नींदानाशकको प्रयोगमा रोप्नेको पूर्व फलुक्लोरेलीन २ लीटर प्रति हेक्टर आखरी हलोको पूर्व खेतहरूमा छिडके र अवाको पेन्डीमेथलीन ३ लीटर प्रति हेक्टर या मेटोलाक्लोर २ लीटर प्रति हेक्टरको दर देखि ६०० लीटर पानीमा घोलकर फलैटफेन या फलेटजेट नोजलको सहायकता भन्दा पुरा खेतमा छिडकाव गर्नुहोस। तरल खरपतवार नाशियोंको मिटटीमा पर्याप्त पानी तथा भुरभुरापन हुनु पर्छ।
सिंचाई
[सम्पादन गर्नुहोस्]खरीफ मौसमको खेति भएको कारण सामान्यत: भटमासको सिंचाईको आवश्यकता हुँदैन। फलियहरूमा दाना भरते समय अर्थात सितंबर महिनामा यदि खेतमा चिस्यान पर्याप्त न हो त आवश्यकतानुसार एक या दुई हल्का सिंचाई गर्न भटमासको विपुल उत्पादन लिन हेतु लाभदायक छ।
बिरुवा संरक्षण
[सम्पादन गर्नुहोस्]किरा
[सम्पादन गर्नुहोस्]भटमासको खेतिमा बिउ एवं साना बिरुवाहरूको नोकसान पहुंचाने वाला नीलाभृंग (ब्लूबीटल) पत्ते खान वाला इल्लियां, तनेको नोकसान पहुंचाने वाला तनेको माखा एवं चक्रभृंग (गर्डल बीटल) आदिको प्रकोप हुन्छ एवं किराहरूको आक्रमणले ५ देखि ५० प्रतिशत सम्म पैदावारमा कमी आ जान्छ। यिनी किराहरूको नियन्त्रणको उपाय निम्नलिखित छ:
कृषिगत नियन्त्रण
[सम्पादन गर्नुहोस्]खेतको ग्रीष्मकालीन गहिरो जोताइ गर्नुहोस। मनसुनको वर्षाको पूर्व रोपाइ हैन करे। मनसुन आगमनको पश्चात रोपाइ शीघ्रता देखि पूरी गर्नुहोस। खेत नींदा रहित राख्नुहोस। भटमाससँग कोदो अथवा मकैको अंतरवर्तीय खेती गर्नुहोस। खेतहरूलाई खेति अवशेषहरू देखि मुक्त राख्नुहोस तथा मेढोंको सफाई राख्नुहोस।
रासायनिक नियन्त्रण
[सम्पादन गर्नुहोस्]बुआईको समय थयोमिथोक्जाम ७० डब्लू एस. ३ ग्राम दबाइ प्रति किलो ग्राम बिउको दर देखि उपचारित गर्न देखि प्रारम्भिक किराहरूको नियन्त्रण हुन्छ अथवा अङ्कुरणको प्रारम्भ होते नै नीला भृंग किरा नियन्त्रणको लागि क्यूनालफस १.५ प्रतिशत या मिथाइल पेराथियान (फालीडाल २ प्रतिशत या धानुडाल २ प्रतिशत ) २५ किलो ग्राम प्रति हेक्टरको दर देखि भुरकाव गर्नु पर्छ। धेरै प्रकारको इल्लियां पत्ती सानो फलियों र फलहरू लाई खाएर नष्ट गरेर देती छ यिनी किराहरूको नियन्त्रणको लागि घुलनशील दबाइहरूको निम्नलिखित मात्रा ७०० देखि ८०० लीटर पानीमा घोलकर छिडकाव गर्नु पर्छ। हरियो इल्लीको एक प्रजाति जसको सिर पातलो एवं पिछला भाग चौडा हुन्छ भटमासको फूलों र फलियहरूलाई खा जान्छ जसबाट बिरुवाहरू फली विहीन हो जान्छन्। खेति बांझ होने जस्तो लाग्छ। चूकि खेतिमा तना माखा, चक्रभृंग, माहो हरियो इल्ली लगभग एक साथ आक्रमण गर्छन अत: प्रथम छिडकाव २५ देखि ३० दिनमा एवं दोस्रो छिडकाव ४०-४५ दिनको खेतिमा आवश्यक गर्नु पर्छ।
जैविक नियन्त्रण
[सम्पादन गर्नुहोस्]किराहरूको आरम्भिक अवस्थामा जैविक कट नियन्त्रण हेतु बी.टी एवं ब्यूवेरीया बैसियाना आधरित जैविक कीटनाशक १ किलोग्राम या १ लीटर प्रति हेक्टरको दर देखि बुवाईको ३५-४० दिन तथा ५०-५५ दिन पछि छिडकाव गर्नुहोस। एन.पी.वी.को २५० एल.ई समतुल्यको ५०० लीटर पानीमा घोलकर बनाएर प्रति हेक्टेयर छिडकाव गर्नुहोस। रासायनिक कीटनाशकोंको ठाँउ जैविक कीटनाशकहरूलाई अदला बदली गरेर हालन लाभदायक हुन्छ।
१. गर्डल बीटल प्रभावित क्षेत्रमा जे.एस. ३३५, जे.एस. ८० – २१, जे.एस ९० – ४१ , लगावें
१.२. निंदाईको समय प्रभावित टहनियां तोडएर नष्ट गरेर दें
१.३. कटाईको पश्चात बंडलहरूलाई सीधा गहिराई स्थलमाले जावें
१.४. तनेको माखाको प्रकोपको समय छिडकाव शीघ्र करें
रोग
[सम्पादन गर्नुहोस्]१ . खेति रोप्ने पछि देखि नै खेति निगरानी गर्नुहोस। यदि संभव हो त लाईट ट्रेप तथा फेरोमेन टयूबको उपयोग गर्नुहोस।
२ . बीजोपचार आवश्यक छ। यसपछि रोग नियन्त्रणको लागि Fungusको आक्रमणले बिउ सडन रोकन हेतु कार्बेन्डाजिम १ ग्राम + २ ग्राम थीरमको मिश्रण देखि प्रति किलो ग्राम बिउ उपचारित गर्नु पर्छ। थीरमको स्थानमा केप्टान एवं कार्बेन्डाजिमको स्थानमा थायोफेनेट मिथाइलको प्रयोग गरिन सक्छ।
३ . पत्तोंमा धेरै तरिकाको धब्बे वाला फफूंद जनित रोगहरू लाई नियन्त्रित गर्नको लागि कार्बेन्डाजिम ५० डबलू पी या थायोफेनेट मिथाइल ७० डब्लू पी ०.०५ देखि ०.१ प्रतिशत देखि १ ग्राम दबाइ प्रति लीटर पानीको छिडकाव गर्नु पर्छ। पहिलो छिडकाव ३० -३५ दिनको अवस्थामा तथा दोस्रो छिडकाव ४० – ४५ दिनको अवस्थामा गर्नु पर्छ।
४ . बैक्टीरियल पश्चयूल नामक रोगको नियन्त्रित गर्नको लागि स्ट्रेप्टोसाइक्लीन या कासूगामाइसिनको २०० पी.पी.एम. २०० मि.ग्रा; दबाइ प्रति लीटर पानीको घोल र कापर आक्सीक्लोराइड ०.२ (२ ग्राम प्रति लीटर ) पानीको घोलको मिश्रणको छिडकाव गर्नु पर्छ। इराको लागि १० लीटर पानीमा १ ग्राम स्ट्रेप्टोसाइक्लीन एवं २० ग्राम कापर अक्सीक्लोराइड दबाइको घोल बनाएर उपयोग गरेर सकते छन्।
५ . गेरूआ प्रभावित क्षेत्रहरू (जस्तै बैतूल, छिंदवाडा, सिवनी)मा गेरूआको लागि सहनशील जातिहरू लगाईहरू तथा रोगको प्रारम्भिक लक्षण दिखते नै १ मि.ली. प्रति लीटरको दर देखि हेक्साकोनाजोल ५ ई.सी. या प्रोपिकोनाजोल २५ ई.सी. या आक्सीकार्बोजिम १० ग्राम प्रति लीटरको दर देखि ट्रायएडिमीफान २५ डब्लू पी दबाइको घोलको छिडकाव गर्नुहोस।
६ . विषाणु जनित पीला मोजेक भाइरस रोग तथा वड व्लाईट रोग प्राय: एफ्रिडस सेतो माखा, थ्रिप्स आदि द्वारा फैलछन अत: केवल रोग रहित स्वस्थ बिउको उपयोग गर्नु पर्छ। एवं रोग फैलाने वाला कीडहरूको लागि थायोमेथेक्जोन ७० डब्लू एव. देखि ३ ग्राम प्रति किलो ग्रामको दर देखि उपचारित गरेर एवं ३० दिनहरूको अन्तरालमा दोहराि रह्नुहोस। रोगी बिरुवाहरू लाई खेत देखि निकाल देवें। इथोफेनप्राक्स १० ई.सी. १.० लीटर प्रति हेक्टर थायोमिथेजेम २५ डब्लू जी, १००० ग्राम प्रति हेक्टर।
७ . पीला मोजेक प्रभावित क्षेत्रहरूमा रोगको लागि ग्राही खेतिहरू (मूंग, उडद, बरबटी)को केवल प्रतिरोधी जातिहरू नै गर्मीको मौसममा लगाईहरू तथा गर्मीको खेतिहरूमध्येतो माखाको नियमित नियन्त्रण गर्नुहोस।
८ . नीमको निम्बोलीको अर्क डिफोलियेटर्सको नियन्त्रणको लागि कारगर साबित भयो छ। फसल कटाई एवं गहराई अधिकांश पातहरूको सूख गरेर झड गए पछि र १० प्रतिशत फलियोंको सूख गरेर भूरी भए पछि खेतिको कटाई गरेर लिनु पर्छ। पञ्जाब १ पकनेको ४ – ५ दिन बाद, जे.एस. ३३५ , जे.एस. ७६ – २०५ एवं जे.एस. ७२ – ४४ जे.एस. ७५ – ४६ आदि सूखनेको लगभग १० दिन पछि चटकने लागछ। कटाई पछि गडढोको २ – ३ दिन सम्म सु खानु पर्छ जब कटी खेति राम्रो तरिका सूख जाये त गहिराई गरेर दुवैको अलग गरेर दिनु पर्छ। खेति गहाई थ्रेसर, ट्रेक्टर, बेलों तथा हातद्वारा लकडी देखि पीटकर गर्नु पर्छ। जहाँ सम्म संभव हो बिउको लागि गहिराई लकडी देखि पीट गरेर गर्नु पर्छ, जसबाट अङ्कुरण प्रभावित न हो।
अन्तर्वर्तीय खेति पद्धति
[सम्पादन गर्नुहोस्]भटमाससँग अन्तर्वर्तीय खेतिहरूको रूपमा निम्नानुसार खेतिहरूको खेती गर्नुहोस :
१ . अडहर + भटमास (२:४)
२ . कोदो + भटमास (२:२)
३ . मकै + भटमास ( २:२)
४ . तिल + भटमास (२:२)
अडहर र भटमासमा कतारोंको दूरी ३० से.मी. राख्नुहोस।
.jpg)
बाह्य कडीहरू
[सम्पादन गर्नुहोस्]