तुर द फँस

तुर द फँस

सन् २०२० तुर द फँस
प्रतियोगिता विवरण
मिति	जुलाई
क्षेत्र	फ्रान्स र वरिपरिका देशहरू
स्थानीय नाम(हरू)	Tour de France (फ्रान्सेलीमा)
उपनाम(हरू)	La Grande Boucle
मार्ग	सडक
प्रतिस्पर्धा	उनियाँ सिकलिस्त इन्तरनाजोनल विश्व भ्रमण
प्रकार	स्तर प्रतियोगिता (ग्रान्द तुर)
आयोजक	आमअरी खेलकुद सङ्गठन
प्रतियोगिता निर्देशक	क्रिस्तियन प्रुदोहम
वेब साइट	www.letour.fr
History
प्रथम संस्करण	१ जुलाई १९०३ (१९०३-०७-01)
संस्करण	१०६ (सन् २०१९ मा)
प्रथम विजेता	मरिस गारीँ
सर्वाधिक विजयी	जाक आँकतिल फ्रान्स एदि मेर्क्स बेल्जियम बेरनार इनो फ्रान्स मिगेल इन्दुरायन स्पेन (प्रत्येकको ५ उपाधि)
हालको विजेता	एगान बिर्नाल कोलम्बिया

तुद द फँस, (फ्रान्सेली: Tour de France) फ्रान्समा वार्षिक रूपमा आयोजना हुने एक बहु स्तरीय तथा ऐतिहासिक साइकल धावन वा र्‍याली प्रतियोगिता हो। यो युरोपका तीन प्रमुख साइकल धावन प्रतियोगिताहरूका साथ साथै ग्रान्द तुरको एक भाग पनि हो। ग्रान्द तुरमा समावेश प्रतियोगिताहरूमा यो स्पेनको बुयल्ता आ स्पान्या र इतालीको जिरो दि इतालिया भन्दा पनि धेरै धनराशि भएको प्रतियोगिता हो। यो २१ चरणको प्रतियोगिता हो। यस प्रतियोगितालाई विश्वको सबैभन्दा प्रतिष्ठित तथा सर्वाधिक गाह्रो साइकल र्‍याली प्रतियोगिताको रूपमा लिइन्छ।

लेकिप नामक समाचार पत्रको बिक्री बढाउनका लागि प्रतियोगिता पहिलो पटक सन् १९०३ मा आयोजना गरिएको थियो र हाल यसलाई आमअरी खेलकुद सङ्गठनले सञ्चालन गरिरहेका छ। सन् १९०३ मा यसको पहिलो संस्करणदेखि यस प्रतियोगिता हरेक वर्ष आयोजना गरिँदै आएको छ भने यस प्रतियोगिता प्रथम र द्वितीय विश्व युद्धको बेला भने रोकिएको थियो। प्रतियोगिताको लोकप्रियता बढ्दै जाँदा प्रतियोगिताको क्षेत्र लम्बाइएको थियो जसका कारण यस प्रतियोगिता विश्व भरिनै लोकप्रिय बन्न पुगेको थियो। प्रारम्भिक चरणमा, ससहभागिता मुख्य रूपमा फ्रान्सेली क्षेत्रबाट विस्तार भएको थियो र यसको आयोजक संस्थाले विश्वभरिका साइकल धावकहरूलाई प्रत्येक वर्ष आयोजना भइरहेको प्रतियोगितामा आमन्त्रण गर्न थालेको थियो। यो प्रतियोगिता, साइकल र्‍याली प्रतियोगिताको नियमनकारी निकाय उनियाँ सिकलिस्त इन्तरनासजोनल एक विश्व भ्रमण कार्यक्रम हो। प्रतियोगितामा प्रतिस्पर्धा गर्ने टोलीहरू सामान्यतया आयोजकले आमन्त्रित गर्ने टोलीहरू बाहेक, उनियाँ सिकलिस्त इन्तरनासजोनलका विश्व टोलीहरू हुन्। यो हाल विश्वको सबैभन्दा ठूलो वार्षिक खेलकुद प्रतियोगिता हो। यसको समान महिलाहरूको प्रतियोगिता सन् १९८४ देखि २००९ सम्म विभिन्न नामले आयोजना गरिएको थियो।

परम्परागत रूपमा, यो प्रतियोगिता मुख्यतया जुलाई महिनामा आयोजना गरिन्छ। प्रतियोगिता सञ्चालन हुने मार्ग भने प्रत्येक वर्ष परिवर्तन हुन्छ, प्रतियोगिताको ढाँचा समय परीक्षणको रूपमा देखा पर्दछ। प्रतियोगिता पिरिनि र आल्प्सको पहाडी श्रृङ्खलाबाट भएर जान्छ र सामान्यतया पारीको सँज इलिजेमा समाप्त हुन्छ। तुर द फँसको आधुनिक संस्करणले २१ दिने लामो खण्ड र २३ दिने चरण र ३,५०० किलोमिटर वा २,२०० माइल क्षेत्र समावेश गर्दछ।प्रतियोगिता फ्रान्सको पहाडी क्षेत्रमा घडीको दिशा र धडीको दिशाको विपरीत घुम्दछ।

प्रतियोगितामा सामान्यतया २० र २२ टोली हुन्छन् जसमा प्रत्येक टोलीमा आठ सवारहरू हुन्छन्। सबै चरणहरू समय मै समाप्त हुने गर्दछ। सवारहरूको समय उनीहरूको अघिल्लो चरणको समयहरूको साथ सम्बन्धित हुन्छ। समयको आधारमा सबैभन्दा उत्कृष्ट प्रदर्शन गर्ने सवारहरूले र पहेँलो पोशाक लगाउँदछन्।

History

यो पनि हेर्नुहोस्: List of Tour de France general classification winners

उत्पत्ति

टुर डे फ्रान्स १९०३ मा सिर्जना गरिएको थियो। टुर डे फ्रान्सको जरा देशमा दुई प्रतिद्वन्द्वी खेलकुद पत्रिकाहरूको उदयमा फर्कन्छ। एकातिर फ्रान्सको पहिलो र सबैभन्दा ठूलो दैनिक खेलकुद पत्रिका "ले भेलो" थियो, भने अर्कोतिर "L'Auto" थियो, जुन १८९९ मा कोम्टे जुल्स-अल्बर्ट डे डियोन, एडोल्फ क्लेमेन्ट, र एडौर्ड मिशेलिन सहित पत्रकार र व्यवसायीहरूले स्थापना गरेका थिए। ड्रेफस अफेयर मा असहमति पछि प्रतिद्वन्द्वी पत्रिका देखा पर्‍यो। डे डियोन, क्लेमेन्ट र मिशेलिन विशेष गरी "ले भेलो" सँग चिन्तित थिए - जसले साइकल चलाउनु भन्दा बढी रिपोर्ट गर्थ्यो - किनभने यसको आर्थिक सहयोगी उनीहरूको व्यावसायिक प्रतिद्वन्द्वी, डाराक कम्पनी थियो। डे डियोनले विश्वास गर्थे कि "ले भेलो" ले डाराकलाई धेरै ध्यान दियो र उसलाई धेरै कम। डे डियोन धनी थिए र आफ्नो इच्छा पूरा गर्न सक्थे। नयाँ पत्रिकाले हेनरी डेस्ग्रेन्ज लाई सम्पादकको रूपमा नियुक्त गर्यो। उनी एक प्रमुख साइकल चालक थिए र पार्क डेस प्रिन्सेस मा भेलोड्रोम को भिक्टर गोडेटसँग मालिक थिए। L'Auto को बिक्री प्रतिद्वन्द्वीलाई उछिन्ने उद्देश्यले गरिएको भन्दा कम थियो, जसले गर्दा २० नोभेम्बर १९०२ मा पेरिसको १० रु डु फाउबर्ग मोन्टमार्ट्रेमा रहेको L'Auto को कार्यालयको बीचको तल्लामा संकटकालीन बैठक भयो। बोल्ने अन्तिम व्यक्ति प्रमुख साइकल पत्रकार थिए, जसको नाम २६ वर्षीय थियो Géo Lefèvre। लेफेभ्रेले ट्र्याकमा तर फ्रान्सभरि लोकप्रिय छ दिनको दौडको सुझाव दिए। लामो दूरीको साइकल दौडहरू धेरै अखबारहरू बेच्ने लोकप्रिय माध्यम थिए, तर लेफेभ्रेले सुझाव दिएको लम्बाइको कुनै पनि प्रयास गरिएको थिएन।

पहिलो टुर डे फ्रान्स (१९०३)

मुख्य लेख: 1903 Tour de France

मौरिस ग्यारिन, दायाँपट्टि उभिएको पहिलो टुर डे फ्रान्सको विजेता। बायाँपट्टि उभिएको मान्छे सम्भवतः लियोन जर्जेट हो। (1903).

पहिलो टुर डे फ्रान्स १९०३ मा आयोजना गरिएको थियो। योजना ३१ मे देखि ५ जुलाई सम्म पाँच चरणको दौड थियो, जुन पेरिसबाट सुरु भएर पेरिस फर्कनु अघि लियोन, मार्सेली, बोर्डो र नान्टेसमा रोकिएको थियो। भूमध्यसागरबाट एट्लान्टिकसम्मको दक्षिणी फ्रान्स लामो दूरी तोड्न टुलुज पछि थपिएको थियो। चरणहरू रातभरि जाने र भोलिपल्ट दिउँसो समाप्त हुने, राइडरहरू फेरि निस्कनु अघि आराम दिनहरू सहित, तर यो धेरै डरलाग्दो साबित भयो र धेरैजसो को लागि लागत धेरै ठूलो थियो र केवल १५ प्रतिस्पर्धीहरू प्रवेश गरेका थिए। डेस्ग्रेन्ज कहिल्यै पूर्ण रूपमा विश्वस्त थिएनन् र उनी यो विचार त्याग्न नजिक पुगे। बरु, उनले लम्बाइलाई १९ दिनमा घटाए, मितिहरू १ देखि १९ जुलाईमा परिवर्तन गरे, र सबै चरणहरूमा कम्तिमा २० किलोमिटर प्रति घंटा (१२ माइल/घंटा) गति लिनेहरूलाई दैनिक भत्ता प्रदान गरे, यदि एक सवारले कारखानामा काम गरेको भए प्रत्येक दिन कमाउने अपेक्षा गरेको बराबर। उनले प्रवेश शुल्क २० बाट १० फ्र्याङ्क घटाएर पहिलो पुरस्कार १२,००० फ्र्याङ्क र प्रत्येक दिनको विजेताको लागि पुरस्कार ३,००० फ्र्याङ्क तोके। यसरी विजेताले धेरैजसो कामदारहरूले वर्षमा कमाएको भन्दा छ गुणा जित्ने थियो। यसले ६० देखि ८० जनासम्म प्रवेशीहरूलाई आकर्षित गर्‍यो - उच्च संख्यामा गम्भीर सोधपुछ र केही छोडेकाहरू समावेश हुन सक्छन् - तीमध्ये पेशेवरहरू मात्र नभई एमेच्योरहरू, केही बेरोजगारहरू, र केही केवल साहसीहरू थिए।{sfn|Woodland|२००७|p=}} पहिलो टुर डे फ्रान्स मोन्टगेरोन गाउँको मेलुन र कोर्बेल सडकको जंक्शनमा रहेको क्याफे रेभिल-माटिन बाहिर लगभग सुरु भएको थियो। यसलाई १ जुलाई १९०३ मा दिउँसो ३:१६ बजे स्टार्टर जर्जेस अब्रानले हात हल्लाएर बिदाइ गरे। "L'Auto" ले त्यो बिहान आफ्नो पहिलो पृष्ठमा दौडलाई चित्रण गरेको थिएन। प्रतिस्पर्धीहरूमा अन्तिम विजेता, मौरिस ग्यारिन, उनकी राम्रोसँग निर्मित प्रतिद्वन्द्वी हिपोलिट अकुउटुरियर, जर्मन मनपर्ने जोसेफ फिशर, र साहसीहरूको संग्रह थियो, जसमा "सामसन" को रूपमा प्रतिस्पर्धा गर्ने एक जना पनि समावेश थियो। धेरै सवारहरू प्रारम्भिक चरणहरू पूरा गरेपछि दौडबाट बाहिरिए, किनभने भ्रमणको लागि आवश्यक शारीरिक प्रयास धेरै थियो। चौथो चरणको अन्त्यमा केवल २४ जना प्रवेशकर्ताहरू मात्र बाँकी थिए। दौड पेरिसको किनारमा रेस्टुरेन्ट डु पेरे अटो बाहिर भिले डी'अभ्रेमा समाप्त भयो, पेरिसमा औपचारिक सवारी र पार्क डेस प्रिन्सेसको धेरै ल्यापहरू अघि। ग्यारिनले दौडमा प्रभुत्व जमाए, पहिलो र अन्तिम दुई चरणहरू २५.६८ किमी/घण्टा मा जिते। अन्तिम सवार, आर्सेन मिलोचौ, उनीभन्दा ६४ घण्टा ५७ मिनेट ८ सेकेन्ड पछि परे। L'Auto को लक्ष्य पूरा भयो, किनकि दौडभरि प्रकाशनको वितरण दोब्बर भयो, जसले गर्दा दौड डेस्ग्रेन्जले आशा गरेको भन्दा धेरै ठूलो भयो।

१९०४–१९३९

पहिलो टुरले दर्शक र सवारहरूमा यति धेरै जोश पैदा गर्‍यो कि डेस्ग्रान्जले भने कि १९०४ टुर डे फ्रान्स अन्तिम हुनेछ। ठगी व्याप्त थियो, र सवारहरूलाई प्रतिद्वन्द्वी प्रशंसकहरूले पिटे जब तिनीहरू सेन्ट-एटिएन बाहिर कोल डे ला रिपब्लिक, कहिलेकाहीं कोल डु ग्रान्ड बोइस भनेर चिनिने, कोल डे ला रिपब्लिकको शीर्षमा पुगे। विजेता मौरिस ग्यारिन सहित अग्रणी सवारहरूलाई अयोग्य घोषित गरियो, यद्यपि निर्णय लिन युनियन भेलोसिपेडिक डे फ्रान्सलाई नोभेम्बर ३० सम्म लाग्यो। म्याकग्यान भन्छन् कि UVF ले यति लामो समयसम्म पर्ख्यो "... दौडबाट उत्पन्न हुने जोशहरू बारे राम्ररी जानकार।" लडाई र ठगीको बारेमा डेस्ग्रेन्जको विचार L'Auto: THE END मा उनको प्रतिक्रियाको शीर्षकमा देखा पर्‍यो।{sfn|Seray|2000|p=129}} अर्को वसन्तसम्ममा, डेस्ग्रेन्जले ६ को सट्टा ११ चरणहरू भएको लामो भ्रमणको योजना बनाइरहेको थियो, र यस पटक सबै चरणहरू दिनको उज्यालोमा हुनेछन् ताकि ठगीलाई अझ बढी देखिने बनाउन सकियोस्। १९०५ मा, चरणहरू बिहान ३:०० बजेदेखि ७:३० बजेसम्म सुरु भए। दौडले दर्शकहरूलाई मोहित बनायो र प्रथम विश्वयुद्धको समयमा एक अन्तराल पछि फर्कियो, लोकप्रियतामा निरन्तर वृद्धि हुँदै गयो। डेस्ग्रेन्ज र उनको टुरले साइकल स्टेज रेसिङ को आविष्कार गरे। डेस्ग्रेन्जले विजेताको न्याय गर्ने विभिन्न तरिकाहरू प्रयोग गरे। सुरुमा उनले कुल संचित समय (आधुनिक टुर डे फ्रान्समा प्रयोग गरिएझैं) प्रयोग गरे तर १९०६ देखि १९१२ सम्म प्रत्येक दिन प्लेसिङको लागि अंकहरूद्वारा। डेस्ग्रेन्जले समय र अंक दुवैद्वारा न्याय गर्ने समस्याहरू देखे। समय अनुसार, मेकानिकल समस्याको सामना गर्ने सवार - जुन नियमहरूले एक्लै मर्मत गर्न जोड दिए - यति धेरै समय गुमाउन सक्छ कि यसले उसलाई दौड खर्च गर्यो। त्यस्तै गरी, सवारहरूले यति छुट्याएर समाप्त गर्न सक्थे कि एक वा दुई दिनमा प्राप्त वा गुमाइएको समयले सम्पूर्ण दौडको निर्णय गर्न सक्थ्यो। अंकद्वारा दौडको मूल्यांकन गर्नाले अत्यधिक प्रभावशाली समय भिन्नताहरू हटाइयो तर प्रतिस्पर्धीहरूलाई कडा सवारी गर्न निरुत्साहित गरियो। तिनीहरूले छिटो वा ढिलो समाप्त गरे वा सेकेन्ड वा घण्टाले छुट्याएको भए पनि यसले कुनै फरक पारेन, त्यसैले तिनीहरू लाइनको नजिक नपुगुन्जेल आरामदायी गतिमा सँगै सवारी गर्न इच्छुक थिए, त्यसपछि मात्र उनीहरूलाई अंक दिने अन्तिम स्थानहरूमा विवाद गर्दै।

1936 Tour de France

समयसँगै ढाँचा परिवर्तन भयो। टुर मूल रूपमा फ्रान्सको परिधि वरिपरि दौडिन्थ्यो। साइकल चलाउनु एक सहनशीलता खेल थियो, र आयोजकहरूले प्रतिस्पर्धीहरूको सुपरम्यान सिर्जना गरेर उनीहरूले हासिल गर्ने बिक्री महसुस गरे। १९०४ मा दोस्रो टुर पछि रात्रि सवारी बन्द गरियो, जब न्यायाधीशहरूले सवारहरूलाई देख्न नसक्दा लगातार ठगी भइरहेको थियो। यसले दैनिक र समग्र दूरी घटायो, तर सहनशीलतामा जोड रह्यो। पहिलो पहाडी चरणहरू (Pyrenees मा) 1910 मा देखा पर्‍यो। प्रारम्भिक भ्रमणहरूमा लामो बहु-दिन चरणहरू थिए, ढाँचा 1910 देखि 1924 सम्म १५ चरणहरूमा स्थिर भयो। यस पछि, चरणहरू बिस्तारै छोटो पारियो, ताकि १९३६ सम्ममा एकै दिनमा तीन चरणहरू सम्म पुग्यो। डेस्ग्रेन्जले सुरुमा टुरलाई व्यक्तिहरूको दौडको रूपमा हेर्न रुचाउँथे। पहिलो टुरहरू प्रतिस्पर्धा गर्न चाहने जो कोहीको लागि खुला थिए। धेरैजसो सवारहरू उनीहरूको हेरचाह गर्ने टोलीमा थिए। निजी प्रवेशकर्ताहरूलाई १९२३ देखि "टुरिस्ट-रूटियरहरू -" सडकका पर्यटकहरू - भनिन्थ्यो र आयोजकहरूसँग कुनै माग नगरेसम्म भाग लिन अनुमति दिइन्थ्यो। टुरका केही रंगीन पात्रहरू टुरिस्ट-रूटियरहरू हुन्। एक जनाले प्रत्येक दिनको दौड समाप्त गरे र त्यसपछि होटलको मूल्य बढाउन सडकमा एक्रोबेटिक चालहरू प्रदर्शन गरे। १९२५ सम्म, डेस्ग्रेन्जले टोलीका सदस्यहरूलाई एकअर्कालाई गति दिन निषेध गर्थे। १९२७ र १९२८ टुर्समा मुख्यतया टोली टाइम-ट्रायल समावेश थिए, जुन एक असफल प्रयोग थियो जसले समतल चरणहरूमा स्प्रिन्ट फिनिशको प्रसारलाई रोक्न खोजेको थियो। १९३० सम्म, डेस्ग्रेन्जले सवारहरूलाई आफ्नो साइकल बिना मद्दत मर्मत गर्न र सुरुदेखि अन्त्यसम्म एउटै साइकल प्रयोग गर्न माग गरे। बिग्रिएको साइकललाई अर्को साइकलसँग साट्न १९२३ मा मात्र अनुमति दिइएको थियो। डेस्ग्रेन्जले धेरै गियरहरूको प्रयोगको विरुद्धमा उभिए, र धेरै वर्षसम्म सवारहरूलाई काठको रिमहरू प्रयोग गर्न जोड दिए, पहाडहरूबाट तल झर्दा ब्रेक लगाउने गर्मीले धातुको रिमहरूमा टायरहरू समात्ने ग्लु पग्लिने डरले (यद्यपि, तिनीहरूलाई अन्ततः १९३७ मा अनुमति दिइएको थियो)। १९२० को दशकको अन्त्यसम्ममा, डेस्ग्रेन्जले विश्वास गरे कि उनी बाइक कारखानाहरूको गुप्त रणनीतिलाई हराउन सक्दैनन्।{sfn|Masso|2003|p=50}} जब १९२९ मा अल्सियोन टोलीले मौरिस डे वेले बिरामी भए पनि जिताउन खोज्यो, उनले भने, "मेरो दौड एउटा लासले जितेको छ"। १९३० मा, डेस्ग्रेन्जले फेरि टोलीहरूबाट टुरको नियन्त्रण लिने प्रयास गरे, प्रतिस्पर्धीहरूलाई व्यापार टोलीहरूको सट्टा राष्ट्रिय टोलीहरूमा प्रवेश गर्न र प्रतिस्पर्धीहरूले निर्माताको नाम बिना नै उनले प्रदान गर्ने सादा पहेंलो साइकल चलाउन जोड दिए। १९३० पछिका टोलीहरूमा व्यक्तिहरूको लागि कुनै ठाउँ थिएन, र त्यसैले डेस्ग्रेन्जले क्षेत्रीय टोलीहरू सिर्जना गरे, सामान्यतया फ्रान्सबाट, जसले अन्यथा योग्य हुने थिएनन्, सवारहरू लिन। मूल पर्यटक-रुटियरहरू प्रायः गायब भए, तर केही क्षेत्रीय टोलीहरूमा समाहित भए। डेस्ग्रेन्जको १६ अगस्ट १९४० मा भूमध्यसागरीय तटमा घरमै मृत्यु भयो। दौड उनका उप, ज्याक गोड्डेट ले लिएका थिए। १९३९ पछि युद्धले फेरि टुर अवरुद्ध गर्यो, र १९४७ सम्म फर्किएन।

१९४७–१९६९

Jacques Goddet memorial at the top of the Col du Tourmalet

१९४४ मा, "L'Auto" बन्द भयो - यसको ढोकाहरू किलाले बाँधिएर बन्द गरियो - र यसको सामानहरू, टुर सहित, जर्मनहरूको धेरै नजिक लेखहरू प्रकाशित गरेकोमा राज्यद्वारा जफत गरियो। त्यसकारण टुरको अधिकार सरकारको स्वामित्वमा थियो। ज्याक्स गोडेटलाई अर्को दैनिक खेलकुद पत्रिका, "L'Équipe" प्रकाशित गर्न अनुमति दिइएको थियो, तर टुर चलाउन एक प्रतिद्वन्द्वी उम्मेदवार थियो: "खेलकुद" र "मिरोइर स्प्रिन्ट" को एक संघ। प्रत्येकले उम्मेदवार दौड आयोजना गर्यो। L'Équipe र Le Parisien Libéré मा La Course du Tour de France थियो, जबकि Sports र Miroir Sprint मा La Ronde de France थियो। दुवै पाँच चरणका थिए, अभावका कारण सरकारले अनुमति दिने सबैभन्दा लामो चरण। L'Équipe' को दौड राम्रोसँग व्यवस्थित थियो र जनतालाई बढी आकर्षित गर्‍यो किनभने यसमा युद्ध अघि सफल भएका राष्ट्रिय टोलीहरू थिए, जब फ्रान्सेली साइक्लिङ उच्च थियो। L'Équipe लाई १९४७ को टुर डे फ्रान्स आयोजना गर्ने अधिकार दिइएको थियो।{sfn|Goddet|१९९१|p=}} यद्यपि, L'Équipe' को आर्थिक अवस्था कहिल्यै राम्रो थिएन, र Goddet ले एमिलियन अमौरीको अग्रिम रकम स्वीकार गरे, जसले युद्धपछिको टुर सञ्चालन गर्ने उनको बोलीलाई समर्थन गरेका थिए।{sfn|Goddet|१९९१|p=}} Amaury एक अखबारका म्याग्नेट थिए जसको एकमात्र शर्त थियो कि उनका खेलकुद सम्पादक, Félix Lévitan, Goddet मा टुरको लागि सामेल हुनुपर्छ।{sfn|Goddet|१९९१|p=}} दुवैले सँगै काम गरे— Goddet ले खेलकुद पक्ष चलाउँदै थिए, र Levitan ले वित्तीय।टुरको फिर्तीमा, दौडको ढाँचा २० देखि २५ चरणहरूमा स्थिर भयो। धेरैजसो चरणहरू एक दिनसम्म चल्थे, तर 'विभाजित' चरणहरूको तालिका १९८० को दशकसम्म पनि जारी रह्यो। १९५३ मा टुर डे फ्रान्स|ग्रीन जर्सी]] 'पोइन्ट' प्रतियोगितामा [[पोइन्ट वर्गीकरण] को परिचय देखियो। राष्ट्रिय टोलीहरूले १९६१ सम्म टुरमा प्रतिस्पर्धा गरे। टोलीहरू फरक आकारका थिए। केही राष्ट्रहरूमा एक भन्दा बढी टोलीहरू थिए, र केहीलाई संख्या बनाउन अरूसँग मिसाइएको थियो। राष्ट्रिय टोलीहरूले जनताको कल्पनालाई समातेका थिए तर एउटा समस्या थियो: सवारहरू सामान्यतया बाँकी सिजनमा प्रतिद्वन्द्वी व्यापार टोलीहरूमा हुन सक्छन्। सवारहरूको वफादारी कहिलेकाहीं टोलीहरू भित्र र बीचमा शंकास्पद हुन्थ्यो। प्रायोजकहरू वर्षको सबैभन्दा ठूलो दौडको लागि आफ्ना सवारहरूलाई गुमनाम अवस्थामा छोड्न सधैं दुखी थिए, किनकि राष्ट्रिय टोलीहरूमा सवारहरूले आफ्नो देशको रंग लगाएका थिए र उनीहरूको छातीमा सानो कपडाको प्यानल थियो जसले उनीहरूले सामान्यतया सवारी गर्ने टोलीको नाम राखेको थियो। १९६० को दशकको सुरुमा परिस्थिति गम्भीर बन्यो। साइकलको बिक्री घटेको थियो र साइकल कारखानाहरू बन्द हुँदै थिए। व्यापारले भने कि यदि कारखानाहरूलाई टुर डे फ्रान्सको प्रचार गर्न अनुमति दिइएन भने उद्योग मर्नेछ भन्ने जोखिम थियो। १९६२ मा टुर व्यापार टोलीहरूमा फर्कियो। सोही वर्ष, le Parisien Libéré का मालिक एमिलियन अमौरी, टुरमा आर्थिक रूपमा संलग्न भए। उनले फेलिक्स लेभिटन लाई टुरको सह-आयोजक बनाए, र लेभिटनले वित्तीय मुद्दाहरूमा ध्यान केन्द्रित गर्ने निर्णय गरियो, जबकि ज्याक गोडेट लाई खेलकुद मुद्दाहरूको जिम्मेवारी दिइएको थियो। टुर डे फ्रान्स पेशेवर साइकल चालकहरूको लागि थियो, तर १९६१ मा संस्थाले टूर डे ल'एभेनिर, एमेच्योर संस्करण सुरु गर्यो। दुई पटक, १९४९ र १९५२ मा, इटालियन सवार फौस्टो कोप्पी ले एकै वर्ष गिरो डि'इटालिया र टुर डे फ्रान्स जिते, त्यसो गर्ने पहिलो सवार।लुइसन बोबेट युद्धपछिको अवधिको पहिलो महान फ्रान्सेली सवार र लगातार तीन वर्ष, १९५३, १९५४ र १९५५ मा टुर जित्ने पहिलो सवार थिए।

बाह्य कडीहरू

• आधिकारिक वेबसाइट
• तुर द फँस उपाधि साइकिलिङ आर्काइभ्समा