राइफल

राइफल एक लामो ब्यारेल बन्दुक हो जुन सही शूटिंग र उच्च रोक्ने शक्ति(stopping power)को लागि डिजाइन गरिएको हो, ब्यारेलको साथमा बोर भित्तामा काटिएको ग्रूभ्स ( राइफल ) को हेलिकल ढाँचा हुन्छ।

निशानामा सटीकतालाई मध्यनजर गरेर राइफलको डिजाइन गरिएको हो। राइफल सामान्यतया दुवै हातले समात्न र शूटिङको समयमा स्थिरताको लागि बटस्टक मार्फत शूटरको काँधमा ब्रेस गर्न डिजाइन गरिन्छ। राइफलहरू युद्ध, कानून कार्यान्वयन, शिकार, शूटिङ खेल र अपराधमा व्यापक रूपमा प्रयोग गरिन्छ।

M1 Garand राइफलका भागहरूको नाम, द्वितीय विश्वयुद्ध युग, अमेरिकी सेना क्षेत्र पुस्तिकाबाट

ऐतिहासिक अवलोकन

राइफलको उत्पत्ति पत्ता लगाउन गाह्रो छ, तर केही प्रारम्भिक युरोपेली प्रयोगहरू १५ औं शताब्दीमा भएको देखिन्छ। धनुर्धारीहरूले लामो समयदेखि तिनीहरूको तीरको पुच्छरको प्वाँखमा थपिएको एक मोडले तिनीहरूलाई अझ सटीकता दिन्छ भन्ने कुराको महसुस गरेका थिए । प्रारम्भिक बन्दुक (मास्केट)हरूले ठूलो मात्रामा धुवाँ र कालो फेक्थ्यो, जसको कारण बारम्बार मस्केटको एक्सन र बोरबाट सफा गर्नुपर्थ्यो।

युरोपेली ग्रुब्ड बन्दूक ब्यारेलका केही प्रारम्भिक उदाहरणहरूमा १४४० मा निर्माण गरिएको अन्दाजी १४९८ मा थप बिकास गरिएको भियनाको ग्यास्पर्ड कोलनर द्वारा विकसित राइफल थियो। यद्यपि अन्य विद्वानहरूले आरोप लगाएका छन् कि यो कोल्लनर र अगस्टस कोटर को न्युरेम्बर्ग अन्दाजी १५२० मा संयुक्त प्रयास थियो

सैन्य कमाण्डरहरूले पैदल सेनाको प्रयोगको लागि स्मूथबोर हतियारहरूलाई प्राथमिकता दिए किनभने राइफलहरू ब्यारेलमा पाउडर फाउलिङ को कारणले समस्याहरूको बढी जोखिममा थिए र तिनीहरूले मस्केटहरू भन्दा पुन: लोड गर्न र प्रहार गर्न धेरै समय लिन्थे।^{[स्रोत नखुलेको]}

केन्टकीको क्षेत्रमा, सबैभन्दा सफल प्रारम्भिक राइफलहरू मध्ये एक, लामो राइफल, १८ औं शताब्दीको समयमा विकसित भएको थियो।

राइफल सटिक शूटिङ, लक्ष्य, र व्यक्तिगत निशानाहरूमा फायरिङको लागि प्रयोग गरिन्थ्यो। मस्केटको प्रयोगको गलत फायरको कारण राइफलको प्रयोग सुरु भयो ।

एक हेनरी राइफल, पहिलो सफल लीभर एक्शन दोहोरिने राइफल

अमेरिकी क्रान्तिकारी युद्धको समयमा, यी राइफलहरू प्राय: सरहदी सिपाहीहरूले प्रयोग गर्दथे , र कग्रेसले राइफलम्यानका दस कम्पनीहरू स्थापना गर्न स्वीकृति दियो। सबैभन्दा महत्वपूर्ण एकाइहरू मध्ये एक मोर्गनको राइफलमेन थियो, डेनियल मोर्गनको नेतृत्वमा। यो शार्पसुटिङ युनिटले अन्ततः साराटोगाको युद्ध र दक्षिणी राज्यहरूमा जहाँ जनरल मोर्गनले पनि कमान्ड गरेका थिए, आफूलाई अभिन्न साबित गर्यो। राइफलको सुधारिएको एकुरेसी (accuracy) को कारणले शुद्धताको फाइदा उठाउँदै, मोर्गनका शार्पशूटरहरूले दुश्मनको आर्तिलारी (artillery) को प्रभावलाई कम गर्यो। यस प्रकारको फाइदा धेरै लडाइहरूमा निर्णायक मानिन्थ्यो, जस्तै काउपेन्स, साराटोगा र किंग्स माउन्टेनका लडाइहरू ।

पछि नेपोलियन युद्धको समयमा, ब्रिटिश ९५ औं रेजिमेन्ट (ग्रीन ज्याकेट) र ६० औं रेजिमेन्ट, (रोयल अमेरिकन), साथै १८१२ को युद्धको समयमा शार्पशूटर र राइफलम्यानहरूले झडपको समयमा राइफललाई ठूलो प्रभावमा प्रयोग गरे।

मस्केटको भन्दा लोडिङ समयको धेरै भएकाले, सम्पूर्ण सेनाले राइफल अपनाएको थिएन।

१९ औं शताब्दीमा कारट्रेज (cartridge) र ब्रीच-लोडिङको बिकास संगै राइफलहरूको प्रयोग सामान्य बन्यो । २० औं शताब्दीको प्रारम्भमा, सिपाहीहरूलाई उच्च-शक्तियुक्त कारट्रेजको साथ लामो दायराहरूमा सटिक रुपमा गोली हान्ने प्रशिक्षण दिइयो।

प्रथम विश्वयुद्धको ली–एनफिल्ड राइफलहरू १.६ किमी (१ माइल) सम्मको दायरामा सामूहिक फायरिङका लागि लामो दूरीको 'भली साइट' जडान गरिएका थिए। ।

१९ औं शताब्दी

(left) "Premier Consul" model flintlock carbine made by Jean Lepage and named for the First Consul Napoléon Bonaparte, अन्दाजी 1800; (right) rifling of the Lepage carbine.

नेपोलियनकालीन युद्धको समयमा ब्रिटिश सेनाले "राइफल" भनिने धेरै प्रयोगात्मक एकाईहरू बनाए। यी इकाईले "बेकर राइफल"को प्रोग गर्थ्यो । यी राइफल रेजिमेन्टहरू स्पेन र पोर्चुगलमा प्रायद्वीप युद्धको समयमा क्राइमिशरहरूका रूपमा तैनाथ गरिएका थिए, र तिनीहरूको सटीकता र लामो दूरीको कारणले मस्केटहरूले सशस्त्र स्क्रिमिशरहरू भन्दा बढी प्रभावकारी थिए।

आधुनिक

चेकोस्लोभाक राइफल vz.24

१९०४-१९०५ को रुसो-जापानी युद्धमा, युरोप र संयुक्त राज्य अमेरिकाका सैन्य पर्यवेक्षकहरूले उच्च गति बोल्ट-एक्शन राइफल धुवाँरहित पाउडर फायरिङको साथ लडिएको ठूलो द्वन्द्व देखे।