दलबहादुर गुरुङ

दल बहादुर गुरुङ (सन् १९२२–१९९२)को प्रसिद्ध नाम हम जाएगा हो। यिनिलाई चुटकिला र स्थानीय लोक कथाहरूमा एउटा बिदुशकको रूपमा प्रस्तुत गरिन्छ। विशेष गरी हम जाएगा पूर्बी नेपाल, दार्जीलिङ, कालिम्पोङ, सिक्किम, आसाम र मणिपुर तिरका क्षेत्रमा चर्चित छन्। अपत्यारिला चुटकिलाका पात्र भएकाले यिनी बास्तबिक मान्छे नै हुन् भनेर धेरैले पत्याउदैन थिए। हम जाएगा मरेबोंङ चिया बगान, दार्जीलिङमा १९२२ सन्को मार्चमा जन्मेका थिए। तिनका पूर्खा धुज्बीर गुरुङ पाँचथरको मक्लुवाबाट दार्जीलिङमा सन् १८१४मा बसाइ सरेका थिए।

सन् १९३६मा यी कोलकाता भागे तर यिनको पाइलट बन्ने सपना शिक्षाको कमिको कारणले पूरा हुन सकेन। निकै दुख पछि यिनले एक इन्जिनीरिंग कलेजका प्राध्यापकसँग गाडी हाक्न सिके । सन् १९४८मा उनी दार्जीलिङ फर्केर गाडी चलाउन थाले। यहा गाडी चलाउदा अरु जान डराउने अप्ठ्यारा ठाउमा पनि 'हम जाएगा (हिन्दीमा: "म जान्छु")' भनेर गाडी लैजाने उनको बानीकै आधारमा उनलाई 'हम जाएगा' भन्न थालियो. उनी निकै शूरा चालक थिए र पहिलो पटक टाइगर हिल र तुम्लिङको चुचुरोमा यिनैले गाडी पुर्याए।

हम जाएगाका प्रख्यात चुट्किलाहरू ३ वोटा पुस्तिकामा उनले प्रकाशित पनि गरेका थिए भने केही अरु मानिसहरूले पनि उनको नाममा किताब छपाएर बेचेका थिए। अहिले उनका चुट्किलाहरू इन्टरनेटमा सजिलै पाइन्छन्। साथै उनका समर्थकहरूले फेसबुक पनि खोलेका छन्। सन् १९८०को पूर्वार्धमा उनीलाई कुसुमे रुमाल नामक चलचित्रमा पनि खेलाईयो र धेरै मानिसहरूले उनी बास्तबिक मानिस नै हुन् भनेर थाहा पाए।

उनि ५३ वर्ष हुन्जेल गाडी चलाए र त्यसपछि चुटकिलाका किताब लेख्न थाले। उनकी छोरीका अनुसार हम जाएगा जिम्मेवार बाबु बनेर श्रीमतीको मृत्यु पछि पनि छोराछोरीको राम्रो हेरचाह गर्दथे र शिक्षाको लागि चिन्तित रहन्थे। उनका सात छोरी र तीन छोरा थिए। केही मानिसहरूको भनाइमा भने धेरै रक्सि खाने गरेकाले हम जाएगाले सम्पत्ति सबै सकेर परिवारलाई गरीब बनाएका तैपनि उनी सधै खुसि देखिन्थे र हसाइरहन्थे। उनीको मृत्यु सन् १९९२को अप्रिलमा भयो।