सिलेटी भाषा
| सिलेटी भाषा | |
|---|---|
| |
 | |
| मूलभाषी | बङ्गलादेश र भारत |
| क्षेत्र | सिलेट विभाग र बराक उपत्यका |
| रैथाने(हरू) | सिलेटी जाति |
| मातृभाषी वक्ता | १ करोड |
प्रारम्भिक रूप | |
| सिलेटी नागरी पूर्वी नागरी लिपि | |
| भाषा सङ्केतहरू | |
| आइएसओ ६३९-३ | syl |
syl | |
| भाषाविद् प्रयोगशाला | 59-AAF-ui |
सिलेटी एक आर्य भाषा हो जुन अनुमानित १ करोड मानिसहरूले बोल्छन्, मुख्य रूपमा बङ्गलादेशको सिलेट विभाग, असमको बराक उपत्यका र भारतको त्रिपुराको उत्तरी भागहरूमा। यस बाहेक, भारतका मेघालय, मणिपुर र नागाल्यान्ड राज्यहरूमा सिलेटी बोल्नेहरूको पर्याप्त सङ्ख्याका साथै संयुक्त अधिराज्य, संयुक्त राज्य अमेरिका, क्यानडा र मध्य पूर्वमा प्रवास समुदायहरू छन्।
यस भाषालाई विभिन्न रूपमा बङ्गाली भाषाको बोली वा आफ्नै अधिकारमा भाषाको रूपमा लिइन्छ। जबकि अधिकांश भाषाविद्हरूले यसलाई स्वतन्त्र भाषा मान्छन्, धेरै स्थानीय भाषीहरूका लागि सिलेटी ले डिग्लोसिक स्थानीय भाषा बनाउँछ, मानक बङ्गालीले संहिताबद्ध लेकको रूपमा गठन गर्दछ।[१] सिलेटी पूर्वी आर्य भाषाहरूको हो, जुन मगधी प्राकृतबाट विकसित भएको हो। सिलहट वरपरका तल्लो भूभागहरू मूल रूपमा प्राचीन खासी मानिसहरूद्वारा बसोबास गर्थे; र सबैभन्दा प्रारम्भिक ज्ञात आर्य बस्तीहरू ६औँ शताब्दीमा कामरूप राजाको अधीनमा बनाइएको थिए। सिलेट (श्रीहट्टा) त्यसपछि १०औँ शताब्दी पछि तल्लो भूभागीय क्षेत्रवादको केन्द्रको रूपमा देखा पर्यो।[२]
सिलेटी एक "अल्पसङ्ख्यक, राजनीतिक रूपमा अपरिचित, र कम अध्ययन गरिएको भाषा हो। " यसलाई हाल बङ्गलादेश वा भारतमा आधिकारिक रूपमा भाषाको रूपमा मान्यता दिइएको छैन।[३] सिलेटीमा हाल मानकीकृत लेखन प्रणाली छैन। ऐतिहासिक रूपमा सिल्हेट क्षेत्रमा, सिलेटी नगरी लिपि बङ्गाली लिपिको साथमा प्रयोग गरिएको थियो। सिलेटी नगरी प्रायः धार्मिक कविता लेख्नमा मात्र सीमित थियो।[४] बङ्गलादेशमा मानक बङ्गाली शिक्षाको माध्यम हो।[५]
सन्दर्भ सामग्रीहरू[सम्पादन गर्नुहोस्]
- ↑ William Farwley (2003). International Encyclopedia of Linguistics: 4-Volume Set. pp.483. Oxford University Press, USA. Retrieved on 9 September 2020.
- ↑ Chatterjee, Suhas (१९९८), Indian Civilization and Culture, M.D. Publications Pvt. Ltd., पृ: ४३२।
- ↑ Hamid, Shahela (२०११), Language Use and Identity: The Sylheti Bangladeshis in Leeds, पृ: 26–28, आइएसबिएन 9783039115594।
- ↑ Thibaut d'Hubert, Alexandre Papas (2018). Jāmī in Regional Contexts: The Reception of ʿAbd al-Raḥmān Jāmī’s Works in the Islamicate World, ca. 9th/15th-14th/20th Century. pp.667. BRILL. Retrieved on 9 September 2020.
- ↑ Robert Kirkpatrick (2015). English Language Education Policy in Asia. Springer. pp.30. Retrieved on 23 September 2020.
